x

"Już jako dziecko interesował się sztuką, obserwując twórcze pasje członków rodziny. Sam jednak, będąc ścisłym umysłem, uczęszczał do technikum elektronicznego, a później, w 1993 r. – po raz pierwszy świadomie łącząc artystyczną kreatywność i logiczno-matematyczne predyspozycje – podjął studia na Wydziale Architektury i Urbanistyki Politechniki Krakowskiej. Jednocześnie zainteresował się twórczością ojców sztuki nowoczesnej, przede wszystkim Cézanne’a i Picassa. Analiza ich sposobu przedstawiania przestrzeni i brył – upraszczanych lub rozkładanych przez nich na części pierwsze, poddawanych mniej lub bardziej skomplikowanym przekształceniom i wreszcie rekonstruowanych w formie nowych struktur – pozwoliło mu „poczuć” formę, a w konsekwencji także przestrzeń. Inspirując się analitycznym podejściem mistrzów sztuki współczesnej do kwestii struktury dzieła i przedstawianych form, zaczął budować w sposób bardziej świadomy własne kompozycje, tak artystyczne, jak i architektoniczne. Wówczas powstawały jego pierwsze prace, m.in. martwe natury inspirowane analogicznymi dziełami Cézanne’a, należącymi do kanonu sztuki XX wieku.
Drugim obok mistrza z Aix ważnym źródłem natchnienia był dla Kozika Pablo Picasso i artyści z jego kręgu. Ich kubistyczne kompozycje odkrywały przed nim nowe możliwości i zachęcały do własnych eksperymentów z formą. Ale poza tymi „głównymi” inspiracjami, jako początkujący adept architektury i malarstwa nie wahał się też czerpać z innych źródeł i poszukując własnego stylu, spoglądać m.in. w stronę Nowosielskiego czy Kandinsky’ego.
Na pierwszy rzut oka te artystyczne fascynacje mogą wydawać się heterogeniczne i zaskakująco niejednolite. W rzeczywistości, układają się one w spójną całość. Wszystkich bowiem wymienionych artystów łączy jeden aspekt ich twórczości: umiejętność syntezy. Ta właśnie analiza i transformacja form, kształtów, przestrzeni – przekształcanych w spójną, syntetyczną kompozycję, stanie się także z czasem jednym z charakterystycznych elementów koncepcji artystycznej Adama Kozika."